Vorige zomer hebben we helaas niet kunnen meedoen aan wielertochten en hoewel we hoopvol waren voor mooie evenementen in 2021, zit dat er helaas ook nog niet echt in. Tijd dus om terug te blikken op een mooie tocht van ‘n paar jaar geleden. Ik neem jullie mee naar mijn eerste keer Luik-Bastenaken-Luik!
De week voor Luik-Bastenaken-Luik
Waarom gaan we dit doen? Waarom denk ik dat ik dit kan? Ik ben pas net begonnen met dat hele fietsen en nu sta ik zaterdag aan de start van Luik-Bastenaken-Luik! Niet de volledige afstand (dat moest er nog eens bij komen), maar de 175 km. Dat is toch al gauw 40 km meer dan de langste afstand die ik tot dan toe überhaupt gefietst heb, maar dat is niet eens waar ik me het meeste zorgen over maak. Die hoogtemeters. De klimmetjes. Waarom dacht ik ook al weer dat ik dit kon? Het Kopje van Bloemendaal is de enige ‘berg’ die ik heb gezien in mijn jonge wielercarrière en die valt natuurlijk in het niet in vergelijking met wat er tijdens Luik-Bastenaken-Luik op het programma staat. Ik pluis het parcours en de bergen helemaal uit. Ik bekijk de beklimmingen, de stijgingspercentages en de afstanden en ik vrees de momenten dat ik niet lichter kan schakelen, terwijl ik mijn benen al niet meer rondkrijg. Oprecht ben ik bang dat ik op een zeker moment ga omvallen. Kortom: ik zie er als een berg tegenop en ik probeer van alles te verzinnen om hier onderuit te komen. Hoewel ik er ergens natuurlijk ook super veel zin in heb.
Hoe heeft het zover kunnen komen?
Het is voorjaar in 2018. Ik heb net van de orthopeed gehoord dat mijn knieblessure er niet beter op is geworden en ik niet meer mag hardlopen. Nooit meer. Ik baal enorm en ik sport mijn frustratie eruit in de sportschool en bij de fysio. Maar ik mis het buiten sporten heel erg, zeker omdat de lente in de lucht hangt! Tijd dus om het leenfietsje waar ik vorige zomer sporadisch op gefietst heb af te stoffen en naar buiten te gaan. Gelukkig heb ik veel fanatieke fietsvriendinnetjes en al snel ben ik helemaal fan van het wielrennen. In juni koop ik mijn eerste eigen racefiets en heb ik er een nieuwe BFF bij: Liv.
Met je eigen racefiets wordt het fietsen nog leuker en ik maak dan ook veel leuke rondjes. Ik ben elke week bij het ‘maandagavondrondje’, waar we met een groep (veel te) fanatieke fietsers na werk een training doen. Gedurende de zomer wordt een vaag plan opeens concreet en is het deze fanatiekelingen op de een of andere manier gelukt om mij in mijn hoofd te praten mee te doen aan Luik-Bastenaken-Luik. Met 17 fietsvrienden schrijven we ons in voor deze klassieker en tot dan toe heb ik er veel zin in: we slapen op een heuse partyboot in het centrum van Luik en het wordt een leuk weekendje fietsen in België. Een superleuk idee tot ik me een week van te voren toch opeens wel erg zenuwachtig begin te maken.
De avond van te voren
Maar goed, wie A zegt moet ook B(erg) zeggen, dus uiteraard pak ik die vrijdag met frisse tegenzin mijn spullen in. ‘Nien, ik vergeet gewoon mijn helm hoor, dan kan ik morgen niet!’ Wat ik deze week nog wel leuk vind aan dit hele gebeuren is dat ik het “koolhydraten stapelen” te pas en te onpas gebruik om al het lekkers dat voorbij komt zonder gêne naar binnen te werken. Al snoepend roep ik onderweg naar Luik: ‘ik ben mijn schoentjes vergeten!’, maar er is niemand die hier op reageert. ‘Als het regent ga ik echt niet hoor!’ In Luik probeer ik nog een lekke band en gebroken ketting; smoesjes genoeg, maar helaas trappen de fanatiekelingen er niet in. Om de Belgische beleving compleet te maken drinken we vrijdagavond nog een speciaalbiertje (koolhydraten stapelen, toch?). Vol goede moed op naar morgen!
Luik-Bastenaken-Luik
Al klagend en grappend (echt m’n helm vergeten!) staan we bij de auto onze nummers op te spelden. ‘Voel ik een druppel? Het is wel grijs he’ We pompen de bandjes op.
‘Maak het ventiel maar per ongeluk expres kapot, hoor’. Ik probeer er nog steeds onderuit te komen. ‘Jullie moeten je moraal nog even vinden he dames?’ roepen onze buurmannen terwijl ze lachend naar de start vertrekken. Tja, die moraal is er echt wel hoor. Zodra we bij de start wegrijden, is onze moraal er ook en hebben we zin in deze tocht. Amai, kom maar op!
Al ben ik ook nog steeds behoorlijk zenuwachtig en bang voor de bergjes die gaan komen. Normaal vliegen de km’s voorbij en zijn we altijd veel verder dan ik denk. Nu zitten we pas op 35 km als ik op mijn Garmin kijk en vraag ik me oprecht af ik hoe ik dit nog 140 vol ga houden!? Het eerste deel heeft nog niet eens de echte klimmetjes!
De eerste stop is zeer welkom en we proppen onze monden en zakjes vol met bananen en krentenbollen. Dit geeft wel energie en de km’s daarna gaan gelukkig een stuk sneller voorbij, ondanks de klimmetjes. Ik heb de bergen in mijn hoofd veel groter gemaakt dan ze daadwerkelijk zijn en ik ga rustig op mijn eigen tempo naar boven. Daardoor vallen de beklimmingen eigenlijk wel mee en ben ik steeds al boven voor ik echt niet meer kan. Het dalen had ik wel een beetje onderschat en vind ik doodeng, maar ik krijg er gedurende de tocht meer vertrouwen in. De stukken tussen de bergjes door vallen dan weer tegen. Het glooiende landschap en vals plat vind ik zwaar fietsen. Maar we fietsen met een leuk groepje dus het kletsen biedt de nodige afleiding, de omgeving is prachtig, de sfeer tijdens zo’n tocht is top, je komt veel gezellige mede wielrenners tegen (en mannen inhalen zorgt toch ook altijd wel voor een energie boost), de stops komen elke keer net op tijd en ik ga goed op de krentenbollen en suikerwafels. Voor ik het weet beginnen we aan het laatste stuk en komt de finish al dichterbij! Het is nog even flink bikkelen en de laatste klimmetjes zijn zwaar, maar ook hier kom ik weer boven. Het is gelukt! De 175 km volbracht, de 3000 hoogtemeters overleefd en onderweg óók nog volop genoten van mijn eerste echte fietstocht. Wat een gave ervaring. Pizza en bier verdiend!
Moraal van dit verhaal? Je kunt meer dan je denkt! En ik kan niet wachten om weer aan de start te staan van een mooie tocht zoals Luik-Bastenaken-Luik.
Tekst: Milou
