Mijn eerste keer: op een racefiets

Met het sluiten van de sportscholen zijn er veel mensen op de racefiets gestapt en met de aankomende zomer in het vooruitzicht, zullen dat er nog meer gaan worden. Zelf kwam ik in 2011 voor het eerst in aanraking met fietsen en in deze blog ga ik je vertellen hoe mijn eerste keer op een racefiets heb ervaren.

Hoe het begon

Eerst nog even terug naar daarvoor, want wáárom stapte ik op een racefiets? In de zomer van 2009 ontmoette ik mijn vriend en in de zomer van 2010 mocht hij mee met mij op vakantie. Hij was een wielrenner net zoals mijn broertje en terwijl ik alleen aan het zwembad lag waren zij uren aan het fietsen in de Franse Alphen. In de zomervakantie van 2011 leek het weer diezelfde kant op te gaan en ik besloot dat ik dan ook maar mee moest gaan fietsen. Ik leende een tweedehands racefiets uit de fietsenwinkel van mijn schoonvader en kon van start. Terwijl mijn vriend me achter aan het zadel vasthield ging ik zitten op de fiets. Eerst maar eens kijken of ik kon in- en uitklikken. Toen hij vond dat dat goed genoeg was, gingen we naar buiten. Ik voelde me absoluut niet zeker op de fiets, maar een polderrondje zonder stoplichten, auto’s en zo goed als geen bochten moest lukken. Na 45 minuten fietsten we de straat weer in en sloegen de zenuwen van uitklikken toe. Het lukte en zonder vallen en zo had ik mijn eerste keer op een racefiets overleefd.

De berg op (maar nog niet af)

Mijn eerste keer op de racefiets was vlak voor de vakantie. Tijd om uitgebreid te trainen voor we naar Frankrijk gingen, was er dus niet. De tweede en ook direct laatste tocht in Nederland liep van het huis van mijn vriend naar mijn huis, zo’n 60 km. Ik kan je vertellen, dat was geen pretje. Al vrij snel zat ik niet lekker meer, ik kreeg honger (we hadden geen eten bij, met twee uurtjes zouden we er toch wel zijn) en voor iedere kruising werd ik zenuwachtig. Na een kleine drie uur kwamen we uiteindelijk aan. 

Vrijwel direct daarna vertrokken we met mijn ouders en broertje naar Frankrijk. Nog voor zonsopgang stapten we in de auto en aan het einde van de middag kwamen we aan in Le Bourg d’Oissans. Ik had wel zin om even uit te rusten met een boekje aan het zwembad, maar die fanatieke jongens wilden per se direct de Alpe d’Huez op fietsen. Ik zag er behoorlijk tegenop, maar wilde me ook niet laten kennen dus besloot toch maar om mee te gaan. Je kunt je voorstellen dat dit hele plan eigenlijk niet zo’n goed idee was voor iemand die net twee keer op een racefiets heeft gezeten. Toen het klimmen begon, besefte ik pas echt waar ik aan was begonnen. Dit was verschrikkelijk. Op het allerkleinste verzetje wat mijn fiets had, wurmde ik me de eerste bocht door. Ik ging zo langzaam dat ik haast om zou vallen en het duurde eindeloos. Hoewel het niet de bedoeling was geweest, vroeg ik uiteindelijk toch aan mijn vriend of we even konden stoppen. Tijdens die pauze kwamen de eerste tranen. Jeetje, wat was dit vreselijk zwaar. Mijn benen deden pijn, mijn hoofd was knalrood en mijn billen hadden ook wel eens prettiger gevoeld. Lang stilstaan was echter niet goed voor de benen en dus werd ik al vrij snel weer op de fiets gezet. Gedurende de verdere tocht naar boven stopten we nog zo’n twee tot drie keer. Ik heb geen idee hoe lang we er uiteindelijk over hebben gedaan om boven te komen. Het duurde in ieder geval lang.

Aangezien ik verder nog geen fietskwaliteiten had, ging mijn fiets achterop de auto en reed ik met mijn moeder terug naar beneden. Klimmen was vreselijk, maar afdalen zou helemaal levensgevaarlijk zijn.  

De liefde voor fietsen groeide

Na die eerste klim zei ik dat ik nooit meer op een racefiets zou stappen. Twee dagen later reed ik echter een kleinere berg op en gedurende de vakantie veranderde ik langzaam in een klimmertje. Bergop fietsen ging steeds beter en de laatste dag voor we naar huis gingen reed ik Alpe d’Huez opnieuw op, zonder te stoppen. 

In de jaren daarna ging ik in de zomer steeds meer fietsen om getraind mee op vakantie te kunnen. De periode werd steeds langer en na nog een aantal succesvolle fietsvakanties, besloot ik in 2014 uiteindelijk om wedstrijden te gaan fietsen. Ik werd lid van een vereniging, trainde de hele winter door en leerde fietsen in een peloton. Mijn eerste wielerseizoen was redelijk kort, omdat ik ging werken op een camping in Frankrijk. Daar fietste ik iedere dag in de bergen, waarvan iedere week een keertje Alpe d’Huez. In een tijdrit wist ik daar uiteindelijk de berg op te rijden in 1 uur en 1 minuut. Ongeveer drie keer zo snel als toen ik drie jaar daarvoor voor het eerst naar boven was gereden. 

Hoe was jouw eerste keer op een racefiets?

Tekst: Maartje